ขัน ๑ หมายถึง น. ภาชนะสําหรับตักหรือใส่นํ้า มีหลายชนิด.
น. ขันเชิงสำหรับใส่ข้าวตักบาตร.
น. ขันชนิดที่มีเชิง.
น. ขันนํ้าที่มีพานรองรับ.
น. ขันที่ทำด้วยโลหะผสมทองแดงกับดีบุก แล้วขัดให้เป็นมัน.
น. ขันขนาดใหญ่ทำด้วยโลหะผสม ได้แก่ สัมฤทธิ์ ทองเหลืองตัวขันเป็นทรงลูกมะนาวตัด ก้นขันมีเชิง ข้างขันทำเป็นรูปหน้าสิงโตปากคาบห่วงซึ่งใช้เป็นหูหิ้วข้างละหู ใช้บรรจุน้ำสำหรับทำน้ำมนต์หรือสำหรับผู้มีบรรดาศักดิ์ใช้อาบ.(รูปภาพ ขันสาคร)
น. ขันชนิดที่เล็กกว่าขันเชิงเล็กน้อย ใส่ข้าวสารไว้ในขันสำหรับปักแว่นเวียนเทียน.
ก. ทำให้ตึงหรือให้แน่นด้วยวิธีหมุนกวดเร่งเข้าไป เช่น ขันชะเนาะขันเกลียว. ว. แข็งแรง, กล้าหาญ, เช่น กูนี้คนขัน จะขามคนใด.(สมุทรโฆษ).